جعفرآباد در 7 كیلومتری شوش و در كنار رود شائور و جاده اندیمشك اهواز قرار دارد. این تپه به سه دوره تاریخی تقسیم شده است.دوره اول معماری چینه ای وخشتی داشته است. چند خانه از دوره دوم نیز حفاری شده است كه دیوارهای خشتی داشته اند و كف آنها نیز با خشت چیده شده بود. سفالهای این تپه همگی از دوره سوزیانا هستند. در ضمن ادوات سنگی گوناگونی مانند هاون،سنگ ساب، تیغه،رنده و غیره از این تپه بدست آمده است

از سال 1969 تا 1978 هشت فصل كاوش توسط هیات باستان‌شناسی فرانسه در ایران به سرپرستی ژنوییودلفوس در تپه‌ها ی جوی، جعفر آباد و بندبال انجام شد. در طی این كاوش‌ها كهن‌ترین آثار و بقایای فرهنگی در تپه جعفرآباد به دست آمده است. این تپه به عنوان شاخص مراحل گوناگون فرهنگ‌های دوران مختلف ده نشینی در حوزه فرهنگی شوش است. برای نخستین بار در دوره روستا نشینی قدیم (5000- 4800 پ . م ) در محوطه باستانی جعفر آباد شوش سفال‌های نخودی دشت شوشان تولید شدند. زیست‌گاه اولیه آن حدود 2000 متر مربع مساحت داشت و سه بار به طور عمده تجدید بنا شده بود.

معماری این فاز متشكل از اتاق‌های مسكونی بزرگ یا تالارهایی است كه با انبارهای كوچك‌تر در بافت زیست‌گاهی بسیار هسته‌ای قرار گرفته است. به همین دلیل فضای باز محوطه كم است. یك كارگاه سفال‌گری در جعفرآباد در یك مقطع زمانی كه این محوطه مسكونی نبود سفال تولید می‌كرده است. در این محوطه باستانی سفال‌های منقوش ظریف، پیكرك‌ها، حلقه‌های سفالی و گل میخ‌ها یا مخروطی سفالی سوراخ شده یافت شده است. این اشیا در بندبال نیز در لایه‌های هم دوران به دست آمده است و احتمالا به نجیب‌زادگان یا كنش‌های آیینی مربوط می شود. كوره سفال‌پزی و احتمالا كارگاه پیكره‌سازی تنها مدارك حاكی از وجود فعالیت‌های صنعتی است.

گورهای متعلق به دو نوزاد و یك كودك به دست آمده كه احتمالا در گوشه ساختمان‌های متروك جعفرآباد قرار داشته‌اند. آخرین بار در لایه چهارم، اندازه زیست‌گاه جعفرآباد به طور چشم‌گیری كاهش یافت. تقریبا هم‌زمان با متروك شدن جعفرآباد ساكنان این محوطه به احتمال در سه كیلومتری آن جوی را بنیان نهادند. زیست‌گاه جوی مساحتی نزدیك یك تا یك ونیم هكتار دارد و شامل بنا‌هایی مشابه جعفرآباد است.