این شهر باستانی در 44 كیلومتری زابل قرار دارد و به دوران هخامنشی تعلق دارد. بناها از گل خام هستند و به دلیل چسبندگی بسیار زیاد گل این منطقه، دیوارها پس از خشك شدن از آجر نیز سخت تر شده اند. به همین دلیل این شهر تقریبا سالم از زیر خاك بیرون آمده است.
 نكته عجیب این است كه در این شهر هیچگونه آثار زندگی یافت نشده و احتمال این می رود كه مردم شهر به دلیل خاصی آن را ترك كرده باشند و شهر را متروك و بی سكنه گذاشته اند.
طول این شهر 1500 متر است و آثار متعددی از دوران هخامنشی در آن وجود دارد كه شامل ساختمانهای اداری، محله های مسكونی، معبد، رصدخانه، محله صنعتی، خزانه و غیره است. در قسمت شمالی شهر بنای بزرگی دیده می شود كه بالغ بر چهل و پنج اتاق دارد. این بنا تنها یك ورودی داشته و در داخل آن از ستونهای بزرگی برای نگه داری سقف استفاده شده است.
 بزرگترین نقاشی دیواری دوران هخامنشیان بر روی یكی از دیوارهای این شهر دیده می شود. یكی دیگر از بناهای این شهر باستانی با اضلاع 54 متر، رصدخانه بوده كه هم اكنون بازسازی شده است. در متون كهن نیز ذکر شده كه زرتشت در رصد خانه نیمروز حلول خورشید را رصد كرده است. بازی سایه ها در این بنا موقعیت سال را نشان می دهد. به دلیل اینكه بادهای سیستان از شمال به جنوب می وزد، درهای خانه ها رو به جنوب است و آنهایی كه رو به شمال است با یك باد شكن مهار شده اند. در این شهر بر خلاف معماری رایج هخامنشی، سقفها را گنبدی می ساختند که این یكی از موارد نادر در زمان هخامنشی است.
کانال آبی شهر را به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می کند و احتمالا بخش شمالی به دلیل وجود ساختمانهای بزرگ، متعلق به اشراف شهر بوده و بخش جنوب رودخانه مردم معمولی زندگی می کردند.